Worden we dansende apen, of hebben we meer AI-ambitie?

In 2014 mengde de onbekende ex-CIA analisten Martin Gurri zich uit het niets in het debat over de effecten van social media, met zijn boek The Revolt of The Public. Ik schreef er toen dit blogje over.

Zijn analyse kwam hier op neer: door de digitale revolutie (de vloedgolf aan data in combinatie met feit dat de waarheid door iedereen is te betwisten) stonden in een klap alle instituties op omvallen. De traditionele gezagsverhoudingen waren totaal veranderd.

Het informatiemonopolie, dat tot voor kort stevig in de handen van de elite was, werd weggeslagen en ‘het publiek’ deed nu heel eenvoudig mee aan het politieke debat. En wat het publiek zag valt vies tegen, nu de elite zo naakt uit de coulissen heeft moeten treden. Hierdoor kwam er een opstand tegen de instituties — overheid, media, academia — ontstaan. Wereldwijd bracht deze onvrede miljoenen mensen op de been. Van Venezuela tot Hong Kong, van de gele hesjes in Frankrijk tot de demonstranten op de Filippijnen. En ook de steun voor Trump in de Verenigde Staten en de Brexit konden we hieronder scharen.

Gurri vreesde toen al dat de democratie het slachtoffer zou worden. Deze transparantie en stortvloed aan informatie zorgde immers voor een permanente staat van rebellie, waarin vernietiging van de status quo wordt geëist. Zonder dat iemand wist – of zich afvroeg – wat erna moest komen. Dit politiek nihilisme is een groter gevaar voor de democratie dan menigeen denkt. In zo’n samenleving is iedereen tegen zonder te weten waar ze voor zijn. Wat we dan overhouden is destructie als model. En dat had Gurri goed gezien.

Deze week publiceerde hij een artikel over de keuze die we nu hebben met AI. Een diep poliitke keuze wat hem betreft. Zoals de meesten van ons vraagt hij zich af Wat het betekent om mens te zijn in een tijdperk van superintelligente machines.

Wat hem betreft is de grote AI-vraag of het ons competenter of juist minder competent zal maken in het beheren van het leven. Van het voorkomen van een kernoorlog (waar niemand zich nog druk om lijkt te maken) tot het repareren van een wc.

Het antwoord hangt af van onze ambitie—oftewel: kiezen we ervoor om puur performatieve wezens te worden, dansende aapjes zonder betekenis, of besluiten we onze geest te versmelten met AI in de hoop op wezenlijke vooruitgang? 

Martin Gurri: “Kort gezegd is dit een kwestie van wilskracht, een noodzakelijk maar vaak over het hoofd gezien element van competentie. Wat betreft handelingsvermogen zal AI ofwel de trap naar de hemel zijn, of een luik naar de hel. Of we versmelten met superintelligentie en ontdekken vermogens en inzichten die nu letterlijk onvoorstelbaar zijn, of we lijden onder het minderwaardigheidsgevoel dat de auteurs beschrijven en dragen ons leven nederig over aan de Grote God Claude, geïnterpreteerd door een priesterklasse van technologen. AI moet worden gezien als een evolutionair kruispunt, waar de wil om te overstijgen botst met de wil om te gehoorzamen.”

Lees hier het hele stuk