The Last Showgirl

Pamela Anderson, wie kent haar niet? Ontdekt door een TV-camera tijdens een American Football-game, op de cover van Playboy, een rol in de TV serie Home Improvement, daarna natuurlijk Baywatch, en toen… de sextape.

Als je in de ogen van het grote publiek één ding bent, dan zit je de rest van je leven daaraan vast.

En daarom is Pamela Anderson zo goed gecast voor deze film The Last Showgirl. Een trage film, die het leven omschrijft van de danseressen van een ‘Parijse’ show in Las Vegas, met veel glitters en een blote borst hier en daar. Het zijn hun laatste weken bij elkaar, want de show houdt er —na 30 jaar— mee op. Er komen nauwelijks nog mensen kijken.

En al die tijd is Shelly, gebleven. Ze is nu 57, net als Pamela zelf. En ze weet niet anders. Ze houdt van de aandacht, de show, de glitters. “Ik voel me gezien,” roept ze uit. Maar keuzes hebben consequenties. Bijvoorbeeld dat je je dochter niet ziet opgroeien.

En nu staat ze straks op straat. Zonder pensioen, zonder uitzicht op een andere dans-baan. “Babe, je werd vroeger gekozen omdat je sexy was, maar —iemand moet het zeggen— dat ben je al lang niet meer”, snauwt een jonge casting-director haar toe.

Een geweldige bijrol is voor Jamie Lee Curtis, die —ook al in Everything Everywhere All at Once— perfect geknipt is voor iedere Karen-achtige rol. Zij is een oude-collega die al gecapituleerd is voor het drankjes rondbrengen in het casino, en de betastingen op de koop toe neemt.

Wat de film zo interessant maakt?

Ten eerste: Pamela zelf. Vaak zonder make-up, kwetsbaar, ouder, en je denkt snel: ‘ja, jij BENT zelf zo’n oude showgirl, wat ga je nou doen?”.

Ten tweede: het geluid! Alles voelt als velours. Elke stap op het hoogpolige tapijt hoor je. Je zit heel dicht op de stress, die emotie, de verwarring en het gevoel van verlies.

Ten derde: het thema. Je werkt ergens 30 jaar aan, en opeens is het over. Je bent niet relevant meer. Ik denk voor iedereen die ouder wordt een angst die ergens om het hoekje staat te wachten.

De film eindigt wat abrupt. Alsof er opeens toch een soort van happy end aan gebouwd moest worden, maar Pamela en Jamie maken dit zeker de moeite waard.