Eindelijk weer een fijne film uit Hollywood - The Life of Chuck

The Life of Chuck is niet in een standaard genre te plaatsen. Het verhaal gaat over het einde van de wereld — maar ook weer niet. Het gaat over het leven van één man — maar ook weer niet. Het is een drama, een komedie, een rampenfilm, maar dan heel anders: klein, en ondanks het thema toch ook optimistisch.

Het verhaal
Wereldwijd zijn er aardbevingen, overstromingen en opstanden. Californië zinkt in de oceaan, het internet valt uit. Maar de overlevenden ondergaan hun lot verrassend gelaten. Het is duidelijk dat alles spoedig zal eindigen, maar ze strompelen richting het einde zonder te rennen of in paniek te raken. Neem docent Marty (Chiwetel Ejiofor): hij blijft gewoon lesgeven, net zolang tot zinkgaten het onmogelijk maken om naar zijn werk te gaan. Het leven is wachten en uitzitten, tot het universum in al zijn sadisme heeft besloten dat het klaar is.

En toch is er iets geks aan de hand, in die sukkeldraf naar de apocalyps. Op elk scherm en op elke straathoek zien de laatste overlevenden plotseling het vriendelijke gezicht van boekhouder Chuck (Tom Hiddleston), die ‘bedankt wordt voor 39 geweldige jaren’.

Daar draait het dus om. Wie is die Chuck?

Geen spektakel, maar kleine momenten: een dans, een les die wordt gegeven terwijl de wereld uit elkaar valt, een laatste liefdesverklaring. Een ode aan het gewone leven, aan de mensen die we zijn als niemand kijkt.

Ik ga niet teveel verklappen, dat doe ik in de uitzending al, maar dit is typisch zo’n film om lekker over na te praten.