Een tragikomedie over de holocaust: A Real Pain

Kan je een tragikomedie maken over de tweede wereldoorlog? Ja, dat kan. Ik zag laatst Jojo Rabbit op Disney Plus. Een film die door het publiek echt werd gewaardeerd, maar door recensenten met de grond werd gelijk gemaakt (onterecht).

Maar het blijft natuurlijk een koorddans act. Kan je over zoiets verschrikkelijks wel luchtig doen. Met harde grappen bijvoorbeeld. Of is dat off-limits? Bij Jojo-Rabbit laat het op een grappige manier de vernietigende kracht van propaganda zien.

Anyhow.

A Real Pain draait nu in de bioscoop. Gaat over twee Amerikaanse neven die van de erfenis van de overleden oma een heritage-tour gaan doen naar Polen, het land waar zij ooit uit ontvlucht is voor de Nazi’s.

En terwijl iedereen gedempt praat, over de zwaarte van de reis, het gemoed wat je ervan krijgt, het gewicht van de geschiedenis op je schouders, komt ADHD-er Kieran Culkin daar enorm doorheen walsen.

Een soort ontwapenende stuiterbal, die voor iedereen oprechte interesse heeft, maar —door zijn eigen pijn— soms ook ongelofelijk bloed irritant kan zijn. Zeker ook voor zijn regelneef (gespeeld door Jesse Eisenberg, die je kent als Marc Zuckerberg in the Social Network).

Het is een mooie film, omdat het je laat zien dat iedereen anders reageert op bepaalde heftige dingen. Maar dat betekent niet dat ze niet gekwetst, geraakt of gepijnigd zijn. Het ziet er alleen anders uit. De film daagt je uit om je oordeel uit te stellen, wat we allemaal wel kunnen gebruiken denk ik.

De film is snel, grappig, en sinds de hit-serie Succession ben ik fan van Kieran Culkin. Die loopjes, gebaartjes, dat gehaaste “Ok, cool man, yea sure, cool cool.”, loving it. Dus zeker een aanrader om te gaan kijken in de bioscoop!