Agassi doet een boekje Open

Ik ben nooit zo van de heldenverering geweest. Maar als puber had ik één sportheld aan de muur hangen.

André Agassi.

Ik had zijn shirt. Zijn broekje. Zijn schoenen helaas niet (te duur). Zijn iconische haar? Nope, dat zat er ook niet in. Maar nu, jaren later, heb ik eindelijk zijn biografie Open gelezen. En wat een boek is dat.

Het is veel meer dan een sportverhaal. Het is rauw, eerlijk, en vooral: menselijk. Het leest als een zoektocht naar identiteit, met tennis als de ongewilde leidraad. Want ja, Agassi haatte tennis.

Paar inzichten die ik heb opgedaan:

Zijn haat-liefde voor tennis. Agassi onthult dat hij tennis diep haatte. Het voelde als een gevangenis, opgedrongen door zijn vader, terwijl hij wél het talent had om de top te bereiken. Agassi’s vader was meedogenloos. Hij dreef kleine André tot het uiterste, altijd met dat ene doel voor ogen: de beste worden. Ja, dat kan helpen, maar sloopt je ook. Andre is eerlijk over zijn depressie, zijn onzekerheid, en ook drugsgebruik. Die passages raakten me.

Zijn vrouwen: het wordt heel duidelijk waarom Steffi Graf een betere match is dan Brooke Shields, toen volgens velen toch de mooiste vrouw op aarde (iets met interesse voor de ander vs. interesse in shopppen). Echt rust vindt Agassi past als hij bouwt aan zijn grootste ambitie: een school voor kansarme kinderen.

Open is geschreven met Pulitzerprijswinnaar J.R. Moehringer en dat merk je. Het leest als literatuur, maar dan lekker snel. En is hiermee een soort van standaard in de sportbiografie geworden.

En misschien wel het mooiste inzicht van mijn vroegere held?
Agassi’s grootste spijt is dat hij niet eerder boeken ontdekte. De kracht van verhalen.
Zijn eigen levensverhaal geeft hij in ieder geval door aan zijn kinderen, thuis en op zijn school in Los Angeles. Dat dient hen ongetwijfeld als inspiratie.