Waarom Jürgen Klopp zichzelf steeds moet ontslaan

Jürgen Klopp houdt binnenkort, na 9 jaar, op als trainer van Liverpool. Met een redelijk goed gevulde prijzenkast, met onder andere een Champions League en de Premier League. Maar zijn invloed gaat veel verder. Hij is een icoon van de stad, van de voetbalwereld, maar zeker ook van modern leiderschap.

Ik heb een geweldige podcast over de man geluisterd (Heroes & Humans), een analyse in de Financial Times gelezen over Klopp en op Youtube is ook veel te vinden. En dan valt op dat iedereen met hem - en zijn aanpak - wegloopt. Bij elke club waar hij actief is geweest, is dat het geval. Zelfs als er verloren wordt houdt iedereen van hem houdt. Fans. Staff. Directie. Spelers.

De man snapt snapt empathie. Hij is helemaal ok met zijn emotie. Huilen en feest vieren doet hij zonder grenzen. Hij ziet het leven als een geschenk. En zit goed in zijn vel. “Confidence is my hobby” is een gevleugelde uitspraak van Klopp. Hij is geheel authentiek. En dat werkt altijd.

Een probleem: hierdoor wil en kan niemand hem ontslaan. Dus doet hij dat steeds zelf. Na 7 jaar Mainz, na 7 jaar Borussia, en nu na 9 jaar Liverpool. Hij had nog jaren mogen blijven. Zoals het een cult leider betaamt.

Toen Klopp het roer overnam was Liverpool een net-niks ploeg, die al 30 jaar niets gewonnen had. Klopp heeft de ploeg weer het vertrouwen gegeven, en ze laten geloven in hun veerkracht. Dit ging hand in hand met het opbloeien van de stad Liverpool. Het is hem gelukt zijn voetbalfilosofie te verweven met de culturele en economische wederopbouw van Liverpool. Klopp predikt eenheid, verantwoordelijkheid, collectieve inspanning en positiviteit. En dat slaat aan. Door de hele stad.

Klopp ontving als dank voor bewezen diensten de Freedom of the City of Liverpool penning. Er is maar een andere buitenlander die die eer is toegekomen: Nelson Mandela.

Het Klopp-effect
Deze boost aan positiviteit en saamhorigheid was ook al voelbaar was bij zijn andere clubs; Borussia Dortmund en Mainz. Met steeds dezelfde ingrediënten. Klopp weet als geen ander te delegeren, vertrouwen te geven aan specialisten, symboliek te creëeren en vindt steeds weer de juiste woorden.

De man is altijd positief en daarmee een hele goede verliezer. Keer op keer gebruikt Klopp de pijn van het verlies om de troepen te verenigen, om duidelijk te maken dat ze hier van gaan leren. De winst die onvermijdelijk komt, zal heel zoet zal smaken.

Een hoogtepunt uit zijn Liverpooltijd - en een knap staaltje team geest bouwen - zijn de twee wedstrijden tegen Barcelona, toen de beste ploeg van de wereld, in de halve van de Champions League in 2018.

De eerste wedstrijd verloor Liverpool met 3-0. Klopp spreekt de troepen toe dat ze misschien niet de beste zijn, maar wel de beste ploeg kunnen verslaan. Je kan er niks aan doen dat een ander team beter is, maar moet altijd je stinkende best doen. Falen is ok, maar “give it all”. Hj verlaagt de druk en vraagt “alleen” de beste versie van eeneider. En dan is een eventueel verlies ok.

Het team gaat er weer in geloven. Spelen een geweldige pot “gegenpressing’. En winnen met 4-0. In de finale verslaan ze in een saaie finale de Spurs (die Ajax zo onverdiend in de halve finale dwars zaten) met 2-0. Gelukt, beker binnen!

Klopp is een meester in het bouwen van teams. Zo maakt hij Borussia Dortmund, met zogenaamd “heavy metal” voetbal, en spelers als Gündogan, Götze en Lewandowski, twee keer achter elkaar kampioen met het jongste team ooit. Dat Liverpool niet vaker de Premier League heeft gewonnen, ligt niet aan henzelf. Ze hebben de pech te spelen in het tijdperk van het Manchester City van Pep Guardiola.

Hij is welbespraakt, weet de juiste woorden te vinden. Zijn presentatie bij Liverpool lanceert hem meteen als superster. Hij zegt dat hij “the Normal One” is, met een duidelijk knipoog, naar het grote ego van José “the Special One” Mourinho. En meteen ook tegen de pers: ik hoorde dat jullie vreselijk zijn. Ik reken op jullie dat jullie mijn ongelijk bewijzen.

Zijn persoonlijke adagium: dat je je omgeving beetje beter maakt. Dat je alles geeft. Dat je liefde geeft en ontvangt. En neem jezelf te serieus neemt. Nu gaat hij op sabbatical. Zonder dat er iemand om had gevraagd. Hiermee is hij een voorbeeld voor politici en ceo die altijd te lang blijven zitten.

Ook daarom verdient hij een eigen song: