Mickey17 is Sci-Fi met Loony Toones vibes

Mickey17 is de nieuwste film van regisseur Bong Joon Ho, bekend van zijn film Parasite.

Parasite was een Koreaans gesproken verhaal, over schrijnende ongelijkheid tussen mensen die in een rijke buurt wonen, en mensen die stiekem in hun kelder bivakkeerden. Mickey17 is niet van de ‘omg-dit-moet-je-echt-zien’ impact van Parasite, maar zeker erg vermakelijk om te gaan kijken.

Mickey17 gaat ook over ongelijkheid. Hoofdpersoon Mickey Barnes schrijft zich in voor een ruimtereis naar een nieuwe planeet Niflheim. En omdat niet iedereen wordt toegelaten, schrijft hij zich in voor het meest verschrikkelijke baantje op het schip; expendable.

Ze zeiden nog bij de inschrijving: “are you sure?”. Mickey had duidelijk de kleine lettertjes niet gelezen.

Een expendable is eigenlijk een menselijke laboratorium-rat. We gebruiken je om dingen te testen, die te gevaarlijk zijn voor mensen, zoals virussen, kosmische straling en kunstmatig vlees.

De decors en de beelden zijn prachtig, beetje Ridley Scott achtig (BladeRunner, The Martian). Eigenlijk veel te ‘duur’ voor de soort film die hij maakt. Want het voelt als een sci-fi film, maar met de swung van Loony Tunes.

Want als Mickey doodgaat? Dan printen we ‘m opnieuw uit, hilarisch beeld overigens. En zo kom je dus op de titel, Mickey17, want de andere 16 zijn inmiddels overleden.

Maar dan gaat er iets mis, want —per ongeluk— is Mickey17 toch niet dood, en hebben ze al wel Mickey18 geprint. De één (nummer 17) is een softie, en de ander is een meer avontuurlijk type (nummer 18). Twee voor de prijs van één! Dat is misschien leuk voor de vriendin van Mickey, maar de dubbelgangers zijn toch een doodzonde op het schip. De enige straf die daarop staat: de vernietiging van beide.

Maar zal uiteindelijk de combinatie van de twee de redding zijn van het schip?

Mark Ruffalo, wij bespraken hem al in Poor Things, speelt de narcistische en fascistische baas van het schip. Met —soms niet al te subtiele— verwijzingen naar Trump. De film had 1 jaar vertraging, maar daardoor lijkt ie qua timing nog meer on the spot.

Voor mij waren de gedachtes over ongelijkheid het meest aanwezig. Tussen de ‘normale’ mensen en Mickey. Iedereen vraagt hem telkens: “hoe is het nou om dood te gaan?”, maar niemand is echt empatisch of geïnteresseerd in het antwoord. Hij is toch maar een “menselijke vleeslolly”.

Is dat ook niet zo in onze maatschappij? We zijn blij met de pakketjes die bezorgd worden, eten dat bereid wordt, de treinen die rijden, maar geven we echt om de mensen die dat doen? Of faken we dat maar?

Ook op je eigen werkvloer. Hoe gaan we daar met mensen om, als ze er niet meer bijhoren? Valt er een collega uit, hebben we ‘m niet meer nodig, gaat iemand weg? We zijn bij de borrel echt nog wel —een soort van— geïnteresseerd, maar een maand later zijn we het alweer bijna vergeten. Nieuw team, nieuwe mensen, nieuwe start. Die andere? Oh, ja, hoe gaat het daar eigenlijk mee? Loyaliteit? Reken er maar niet op.

Tenzij er mensen opstaan die echt om je geven.