Hoe Trump, Trump werd

Over een paar dagen (of misschien wel weken) weten we of Donald Trump wederom de president van Amerika is geworden, of dat hij door het Amerikaanse volk teruggeworpen wordt naar Mar-O-Lago (en wellicht in de cel). Deze weken draait —zeker voor de politiek geinteresseerde Tipcast luisteraars een interessante film in de bioscoop: The Apprentice. En deze keer is Donald Trump de leerling.

We gaan terug naar het vervallen New York van de jaren 70. Door oude archiefbeelden te gebruiken wordt die sfeer helemaal opgewekt. Daarnaast zijn sommige beelden in de film met een 16mm camera gedraaid, zodat het dezelfde sfeer geeft. Leuk feitje: als we doorgaan naar de jaren 80 is er een soort VHS-filter over sommige beelden gelegd.

Donald Trump is een nobody. De zoon van huisjesbaas Fred Trump. We zien hem de maandelijkse huur ophalen en ondertussen gescheld aanhoren van huurders, met soms een pan kokend water. Maar Donald wil hogerop. Uit de schaduw van zijn vader.

En dan ontmoet hij Roy Cohn. Een invloedrijke maar omstreden advocaat Roy Cohn, gespeeld door Jeremy Strong (die je kent als Kendall Roy in Succession). Cohn raakte bekend in de jaren 1950 als juridisch adviseur van senator Joseph McCarthy tijdens zijn communistenjacht. Hij speelde een sleutelrol in de beruchte processen tegen de Rosenbergs, een echtpaar dat werd beschuldigd van spionage voor de Sovjet-Unie en uiteindelijk werd geëxecuteerd.

Donald —nog nat achter de oren— leert van hem de vuile kneepjes van het vak, regels die we nog zeker zullen zien terugkomen de komende tijd, of hij nou wint of verliest.

Regel 1: ‘Attack, Attack, Attack’. Zorg ervoor dat je altijd de vlucht naar voren neemt, hoe uitzichtloos de situatie ook is. Alles is geoorloofd.

Regel 2: ‘Admit nothing and deny everything’. De waarheid is ook maar een mening. Dus als je iets niet uitkomt, zeg je dat het niet zo is.

Regel 3: ‘No matter what happens, you claim victory and never admit defeat.’ Kortom, je geeft niet op. Niemand gaat van jou winnen. Je geeft het ook nooit toe. Maakt niet uit wat er is gebeurd.

Bas Heijne schreef in het NRC dit weekend dat dat ook wel het aantrekkelijke aan Donald Trump is. Wie wil nou niet —in z’n hoofd- iemand zijn die altijd de guts heeft om z’n vijanden aan te vallen, zonder dat je daarop aangesproken wordt? De ultieme wraakfantasie. Je niks van niemand aantrekken is voor veel mensen een aantrekkelijk frame.

Het is een boeiende film, ook omdat je Donald Trump, gespeeld door Sebastian Stan, steeds meer de Trump ziet worden die wij kennen. Met de gebaartjes en de zinnetjes. En hij wordt steeds meedogenlozer, ook als Cohn langzaam ten onder gaat.

Kortom: kan nog gezellig worden, de komende weken.