De keuze van het jaar : Harris of Trump

De documentaire “The Choice 2024” laat vrienden, adviseurs, critici, auteurs, journalisten en politieke insiders van Kamala Harris en Donald Trump aan het woord. Ze tonen momenten die laten zien wie Harris en Trump zijn, en hoe hun karakters gevormd zijn. De docu springt heen en weer, bijna in split screen, tussen de twee. Wat je eraan overhoudt, is hoe totaal verschillend ze zijn. Door hun achtergrond hebben ze heel andere waarden. Het New York van Trump versus het Berkeley, California van Harris. Kapitalisme versus burgerprotesten.

Maar er is ook een overeenkomst: beiden zijn strijders. 

Voor Trump gaat het om winnen; voor Harris om het systeem te veranderen. Strijders, maar de een voor zichzelf en de ander tegen onrechtvaardigheid. De een wil terug naar het verleden; de ander juist naar een grotere toekomst. En dat heeft alles te maken met hun levensloop en hun ontwikkeling.

Een paar voorbeelden: Donald’s eerste strijd is tegen zijn broer, de eigenlijke erfgenaam. Daarna is het de elite in New York, en later nog veel meer mensen. Trump vecht altijd, ontwikkelt een eigen, compromisloze aanpak.

In 1973 worden de Trumps aangeklaagd door de staat voor “racial bias”: in hun appartementen werd een ‘C’ geschreven bij gekleurde mensen om hen te ontmoedigen daar te wonen. Racisme, kraakhelder. Trump krijgt het advies om het op te geven, om te schikken. Maar zijn intuïtie zegt dat hij moet terugvechten. Hij benadert Roy Cohn, de hardste advocaat van allemaal. Cohn leert hem: ontken alles, geef niets toe, vecht altijd. Dat wordt een keerpunt. Trump hangt in de touwen, maar leert terugvechten, zelfs als hij fout zit. Hij draait het om en klaagt het ministerie van Justitie aan voor 100 miljoen. Hij verliest, maar de publieke opinie is voor Trump. Don’t play by the rules. Intimidatie werkt. Cohn geeft hem het draaiboek voor de rest van zijn leven, politiek, zaken, zelfs privé.

Zijn status, ego en naam groeien vanaf dat moment. Hij neemt een limo met het kenteken DJT en bouwt de Trump Tower. Opeens is hij een grote naam in de vastgoedwereld. Regels? Die zijn niet voor hem. Zelfs de verdiepingen in de toren volgt hij niet, slaat 7 tot 10 over zodat hij meer verdiepingen heeft dan torens van gelijke hoogte. 

Trump wil erbij horen, bij de elite in Manhattan. Maar het establishment neemt hem niet serieus, vinden hem te opzichtig, te weinig bescheiden. Oud geld kijkt op hem neer. Sommigen zeggen dat hier zijn weerzin tegen de elite vandaan komt. Eind jaren ‘80 begint hij aan politiek te denken, als een manier om die elite uit te dagen. Roger Stone ziet zijn potentie en merkt hoe goed Trump zichzelf kan verkopen. 

Hij wordt een nationale beroemdheid. Trump is die mix: de intuïtie van de gewone man en de aantrekkingskracht van de rijke man.

Zijn rol in The Apprentice is een geschenk, het laatste zetje tot megalomanie. Tien jaar lang wordt hij neergezet als de grote man, de sterke, succesvolle zakenman, de president. De rest is geschiedenis.

Dan Kamala Harris. Haar strijd is van een andere soort. Haar moeder was kankeronderzoeker, Shyamala, die op haar 19e vanuit India naar de VS kwam en na enkele jaren alleenstaande moeder werd van twee bi-raciale meisjes. Haar vader, een zwarte Amerikaan, heet – hoe toevallig – ook Donald J. Harris. Kamala ervaart in haar jeugd dubbele discriminatie: ze is zwart én Indiaas.

Harris’ eerste strijd is die tegen racisme. En tegen seksueel onrecht; het gezin neemt een meisje op dat thuis seksueel werd mishandeld. Kamala vecht op een andere manier dan Trump. Ze is activiste in DC, werkt bij de rechtbank en wil als jurist het systeem van binnenuit veranderen. 

Ze wordt openbaar aanklager in een moeilijke tijd en stapt na tien jaar de politiek in, in San Francisco. Ze smeedt een coalitie van LHBTQ’ers, rijken en zwarten. Heel bijzonder voor die tijd, en nog steeds eigenlijk.
Ze gaat door en wordt “DA”, openbaar aanklager, en daarna senator. Rond die tijd wordt ze “the Female Obama” genoemd. Biden kiest haar als vice-president.

Kamala Harris is altijd de eerste vrouw in mannenbastions, wat haar extra energie geeft. Ze is altijd onderweg naar iets hogers – en dat lijkt nu heel dichtbij.

Twee strijders, twee totaal verschillende wereldbeelden, gevormd door hun afkomst, het nest waarin ze opgroeiden en hun levensloop. Mooi gedaan.