Toneeltip: wachten op Godot

Minimalistisch theater. Op het podium alleen een boom en heerlijke acteurs. Geen effectbejag, anders dan het verhaal en de geweldige dialogen. Grappig en tegelijk diepzinnig.

Het beroemde stuk van Samuel Beckett wordt wereldwijd uitgevoerd. En is nu ook weer in Nederland te bewonderen, van het Nationale Theater, in de regie van Erik Whien. Jaren geleden zag ik het in Dublin, de geboorstad van Beckett, en vond het toen ook al zo goed.

Twee mannen, Vladimir en Estragon, wachten op Godot. Ze lijken niet te weten wie dat precies is. Ze doden hun tijd met grote vragen en kleine bezigheden. Dan komt ene Pozzo langs, die een bediende - Lucky - aan een touw meesleept. Een aantal absurdistische scènes later vetrekken zij ook weer. De dag gaat over in de nacht. Vladimir en Estragon wachten, “want als hij komt, dan zijn we gered”.

Mark Rietman (Estragon) en Jaap Spijkers (Vladimir) spelen fantastische rollen, als twee mopperende oude mannetjes. Rietman is de slonzige van de twee, heeft een hele leuke komische mimiek die ik niet van hem kende. Hij kan zo comedian worden, zoveel stijlen beheerst hij. Vladimir, Jaap Spijkers, legt steeds weer aan zijn vriend uit dat ze niet weg kunnen - want Godot kan elk moment komen.

Gaat dat zien! En stel jezelf na afloop af de vraag: wie of wat is mijn Godot?