Parijs: de elitaire en visionaire stad

Rens en ik houden allebei van Parijs. Ik heb er gewoond in mijn jeugd. We hebben er allebei een tijdje gestudeerd, Rens behaalde er zelfs een heuse MBA. 

Als ik voor mezelf spreek: ik heb een diepe liefdesaffaire met de stad. Die net als in relaties met mensen af en toe een knauw krijgt, om daarna weer snel terug te veren. 

Daarom snelde ik naar de boekhandel toen ik zaterdag las dat Simon Kuper een boek had geschreven over zijn belevenissen in Franse hoofdstad. Genaamd Impossible City. Kuper is een van de leukste columnisten van het FT, en in Nederland vooral bekend omdat hij onze taal spreekt en groot fan is van Nederlands voetbal en Cruyff.  En dus al 20 jaar Parijzenaar, en sinds kort ook in het bezit van de Frans nationaliteit.

Kuper beschrijft zijn pogingen om te integreren, en ontrafeld stukje bij beetje hoe de stad en haar inwoners werken. Hij zit op de eerste rang bij de bepalende gebeurtenissen: de aanslagen op de Bataclan, Charlie Hebdo, het WK voetbal, de voorbereidingen op de Olympische Spelen, de opkomst van Macron.

Moeilijk integreren
Maar ook voor Kuper, met drie inmiddels geheel Franse kinderen, is het niet makkelijk te integreren. Hij legt uit dat Parijs een beschaving op zich is. Zo ingewikkeld dat er een handleiding nodig is.
Ga maar na: het is een intellectuele hoofdstad. Het is een artistieke en modehoofdstad. Gebouwd op een oude koninklijke hoofdstad. In het land dat goed eten heeft uitgevonden. Dat moet wel leiden tot ingewikkelde codes, die alleen door de insiders echt worden begrepen. Zo houdt de elite de rangen gesloten.

Je kan alleen meedoen als je de regels snapt. Wat wel duidelijk wordt is dat de elite nog steeds functioneert als in tijd van de koningen. Waarbij aan het hof in Parijs de lijnen worden uitgezet. Het land wordt bestuurd door een klein clubje dat elkaar door en door kent, omdat ze dezelfde scholen hebben doorlopen, dezelfde universiteiten hebben bezocht en elkaar de beste banen toebedelen. Alleen in Frankrijk wordt dit geen corruptie genoemd.

Tennissen in het park
Altijd als ik in Parijs ben flaneer ik graag door het Parc du Luxembourg, eigendom van de Senaat. Daar liggen de mooiste tennisbanen van de stad. Hoe briljant zou het zijn om daar eens te spelen? Natuurlijk hebben de senatoren altijd voorrang bij het reserveren van een baantje. Maar daarna heeft iedere Parijzenaar met een tennispas het recht een baan te boeken voor een paar euro per uur. Mooi zou je zeggen. Maar wanneer die optie online komt weten alleen echte insiders. En de man die dit allemaal runt zal dat zeker niet delen met anderen, al woon je er al 20 jaar.

Het summum van integratie is uitgenodigd worden bij mensen thuis. Hoe je daar komt, is pure kunst. Via een eerste ontbijt en een lunch word je getest of je wel interessant genoeg bent. Als je daarvoor slaagt mag je door naar het diner. Natuurlijkn wordt er op die avond wel verwacht dat je je aan de geheime codes houdt. Anders was het eens, maar nooit weer.

Grootse visies
Elke koning herschept Parijs. Van Napoleon III, die de straten verbreedde, tot Mitterand die de pyramide van het Louvre liet bouwen. Maar intra muros is Parijs inmiddels vol. Daarbij is het besef ingedaald dat de banlieus - met 10 miljoen inwoners - er ook bij horen.

Sarkozy is gestart met het grootste ontwikkelingsproject in Europa. Middels 68 metro haltes en 200 kilometer spoor, worden de banlieues verbonden aan het centrum. Parijs is al de grootste metropool, en wordt op deze manier de grootste stad van de Europese Unie: Grand Paris. De périphérique moet worden getransformeerd in lommerrijke boulevards met cafés. Deze beweging wordt verder verstrerkt door de vergroening van Parijs, en de vele kilometers fietspaden die de laaste jaren zijn aangelegd.

Parijs is het kloppend hart van Europa!